ارز دیجیتال چیست؟

ارز دیجیتال یک نوع ارز است که بر اساس فناوری بلاکچین ایجاد شده است. این نوع ارزها بر خلاف ارزهای فیزیکی در قالب دیجیتالی و بدون وجود شکل فیزیکی مانند سکه یا اسکناس ارائه می‌شوند.
از مزایای این نوع ارزها می‌توان به سرعت بالای تراکنش‌ها، کاهش هزینه‌های بانکی و امنیت بیشتر آن‌ها نسبت به ارزهای فیزیکی اشاره کرد.

برخی از انواع معاملات رمزارز شامل موارد زیر می‌شوند :

• خرید و فروش نقدی (Spot Trading)
• معاملات آتی (Futures Trading)
• گزینه‌های دیجیتال (Digital Options)
• معاملات فراگیشه ای (Over-the-Counter Trading)
• معامله به صورت جفت ارز (Currency Pair Trading)
• معاملات مارجینی (Margin Trading)
• معاملات سواپ (Swaps)
• معاملات ساده یا تبادل (Exchange Trading)

انواع ارزهای دیجیتال:

1. رمزارزها (Cryptocurrencies) :
   رمزارزها بر اساس فناوری بلاک چین ایجاد شده اند که از آنها برای رمزگذاری و تایید تراکنش ها می توان استفاده کرد. از معروف ترین رمزارزها می توان به: بیت کوین، اتریوم، بیت کوین کش، ریپل، لایت کوین و… اشاره کرد.
2. توکن های استفاده شده در فناوری بلاک چین :
   این توکن ها برای پرداخت هزینه های تراکنش و بسیاری از خدمات دیگر کاربرد دارند. بایننس کوین و اتریوم از توکن های معروف هستند.
3. ارزهای پشتوانه دار (stablecoin) :
   این دسته از ارزها گونه ای از ارزهای دیجیتال هستند که قیمت آنها توسط ارزهای دیگر مانند دلار آمریکا و یا مواردی مرسوم مانند طلا پیشتیبانی می شوند. این ارزها معمولا برای حفظ پایداری قیمت در تراکنش های بین المللی استفاده می شوند. تتر معروف ترین استیبل کوین می باشد. دسته های دیگری مانند توکن های سرمایه گذاری، ارزهای مرتبط با جامعه و … نیز هستند که به دلیل عدم کاربرد، به آنها نمی پردازیم.

تعریف بلاک چین

فناوری بلاکچین یا Blockchain، به شیوه‌ای توزیع شده از نگهداری رکوردها، معاملات و انتقال داده‌ها بین کاربران از طریق شبکه‌های رمزنگاری شده و با استفاده از تکنولوژی بلاکچین گفته می شود.
برای این منظور، اطلاعات هر تراکنش در بلاک‌هایی با ساختار زنجیره‌ای به نام بلاکچین ذخیره می‌شوند. این بلاک‌ها شامل اطلاعاتی درباره‌ی تراکنش‌های قبلی، زمان انجام تراکنش جدید و نام کاربرانی هستند که در آن شرکت کرده‌اند. بلاک‌چین در بسیاری از حوزه‌های کسب و کار، مالی، بهداشتی و حتی بخش عمومی کاربرد دارد.
یکی از مزیت‌های اصلی بلاک‌چین، امنیت بالایی است که به کاربران ارائه می‌دهد. هر بلاک در بلاک‌چین شامل یک کد رمزنگاری شده مانند هش است که اطلاعات آن را نمی‌توان به راحتی تغییر داد. بنابراین، تقلب در این فناوری بسیار دشوار است و این باعث اعتماد بیشتر کاربران به بلاک‌چین می‌شود. بلاک چین همچنین به عنوان یک پایگاه داده توزیع شده عمل می‌کند. بنابراین، تمامی کاربرانی که در شبکه بلاک‌چین شرکت می‌کنند، یک نسخه از داده‌ها را دریافت می‌کنند. این باعث می‌شود که نیازی به مخاطب‌های مرکزی برای مدیریت اطلاعات نباشد. همچنین، بلاک‌چین اجازه می‌دهد که تمامی تراکنش‌ها با سرعت بالا و هزینه کم انجام شوند.

آیا بلاک چین قابل هک شدن است؟

همه‌ی سیستم‌ها و فناوری‌ها به نوعی قابل هک شدن هستند و بلاک‌چین نیز از این قاعده مستثنا نیست.
با این حال، به دلیل معماری امنیتی قوی بلاک‌چین و همچنین استفاده از رمزنگاری قوی، هک بلاک‌چین به طور کلی بسیار دشوار است.
یکی از مشکلاتی که می‌تواند باعث شکست امنیت بلاک‌چین شود، حملات 51 درصدی است. در یک حمله 51 درصدی، یک گروه از ماینرها که بیش از 51 درصد از قدرت محاسباتی شبکه را به خود اختصاص داده‌اند، می‌توانند کنترل کل شبکه را به دست آورند. با داشتن این کنترل، آنها می‌توانند تراکنش‌های جعلی را به شبکه اضافه کنند و به این ترتیب امنیت بلاک‌چین را به خطر بیندازند. بعلاوه، با توجه به مسئله حفظ حریم خصوصی در بلاک‌چین، افرادی که توانایی دسترسی به اطلاعات شبکه را دارند، ممکن است به اطلاعات شخصی کاربران دسترسی پیدا کنند. برای رفع این مشکلات، روش‌های متعددی مانند رمزنگاری پیام‌ها، استفاده از الگوریتم‌های کنترل توزیعی و همچنین استفاده از شبکه‌های امن پیشرفته به کار گرفته شده‌ است.

آیا تا به حال هک شدن یک رمزارز اتفاق افتاده است؟

بله، تعدادی از رمزارزها در گذشته هک شده‌اند. برای مثال، در سال 2014، رمزارز “Mt. Gox” با تاریخچه ای پربار از افتضاحات امنیتی، به دلیل دزدیده شدن بیش از ۷۵۰ هزار بیتکوین، تعطیل شد. همچنین در سال 2016، رمزارز “The DAO” با تاریخچه ای پر از ایرادات امنیتی، به دلیل بهره‌برداری از کدهای مخرب، هک شد و بیش از ۳٫۶ میلیون اتر را از دست داد. هک رمزارزها در برخی موارد می‌تواند به علت نقص امنیتی در کدهای برنامه‌نویسی باشد، به همین دلیل توسعه‌دهندگان رمزارزها به دنبال بهبود امنیت هستند و سعی در پیشگیری از اینگونه حوادث دارند. همچنین، اکثر رمزارزها از امنیت بالایی برخوردار هستند و تلاش برای حفظ امنیت به همراه ارائه ابزارهای جدید جهت محافظت از کاربران از اهمیت بالایی برخوردار است.

در ادامه به شناخت رمزارزهای مهم بازار، از جمله بیت کوین، اتریوم، ریپل، لایت کوین و… می پردازیم. این رمزارزها به دلیل تاثیر بسزایی که بر بازار رمزارزها و بخش‌های مختلف اقتصادی دنیا دارند، از اهمیت بسیار زیادی برخوردارند. برای مثال، بیت کوین به عنوان پدیده‌ای نوین، از نخستین رمزارزهایی است که با توجه به بالا بودن قیمت آن، از نظر اقتصادی بسیار مهم است.

رمزارزهای معروف

بیتکوین (Bitcoin)

بیتکوین در سال 2009 توسط یک شخص یا گروهی با نام «ساتوشی ناکاموتو» به عنوان اولین ارز دیجیتال معرفی شد.
ایده اصلی پشت بیتکوین، ایجاد یک ارز دیجیتالی است که به صورت مستقل از هر بانک مرکزی و دولتی عمل کند و تراکنش‌های مالی را با استفاده از فناوری بلاکچین انجام دهد.
در طی سالیان گذشته، بیتکوین برای خرید و فروش محصولات و خدمات در اینترنت و دنیای واقعی مورد استفاده قرار گرفته است. در آغاز، بیت کوین به عنوان یک ارز دیجیتال در بازارهای خاص و تعداد محدودی از فروشندگان پذیرفته میشد.
اما با گذشت زمان و افزایش آگاهی مردم درباره این ارز دیجیتال، قیمت آن به شدت افزایش یافت و امروزه بیت کوین به عنوان یکی از محبوب ترین و پراستفاده ترین ارزهای دیجیتال در جهان محسوب می شود. امروزه، مقدار بیت کوین به دلار آمریکا محاسبه می شود و می تواند به عنوان یک ارز دیجیتال، سرمایه گذاری، تجارت و یا پرداخت الکترونیکی استفاده شود. در اواخر سال 2013، قیمت بیت کوین به بیش از 1000 دلار آمریکا رسید اما با گذشت زمان به دلیل نوسانات قیمت، ارزش آن پایین آمد. اما در سال 2020 و 2021، بازار بیت کوین به صورت چشمگیری رشد کرد و قیمت آن به بیش از 60000 دلار آمریکا رسید.

اتریوم (Ethereum)

در سال 2013، ویتالیک بوترین، توسعه دهنده برنامه نویسی کامپیوتر کانادایی، به همراه تیمش به ساخت اتریوم پرداختند.
طرح اولیه این پلتفرم در کنفرانس Bitcoin Miami به نمایش گذاشته شد. هدف اصلی اتریوم، ایجاد یک پلتفرمی بود که توسعه دهندگان بتوانند اپلیکیشن هایی را برای بلاکچین ایجاد کنند. اتریوم این امکان را فراهم کرد تا قراردادهای هوشمندی بین افراد بسته شود که قابل اجرا بر روی بلاکچین باشند. این پلتفرم بر اساس زبان برنامه نویسی Solidity طراحی شده است. در سال 2014، شرکت اتریوم (Ethereum Switzerland GmbH) در کشور سوئیس به ثبت رسید. سپس در ماه ژانویه سال 2014، اتریوم در قالب یک پیش فروش سکه، 31932 بیتکوین جمع آوری کرد که در آن زمان ارزشی بالغ بر 225 هزار دلار داشت. پس از موفقیت این پیش فروش، تیم اتریوم به سرعت پیشرفت کرد و در سال 2015 نسخه اولیه شبکه اتریوم به نام Frontier به بازار عرضه شد. در سال 2018، موسسه Ethereum Foundation یک پروژه جدید به نام Serenity را معرفی کرد که باعث بهبود قابل توجه امنیت شبکه اتریوم شد. همچنین در همان سال، شبکه اتریوم به عنوان دومین ارز دیجیتال پرمخاطب پس از بیت کوین شناخته شد. اکنون، اتریوم به عنوان یکی از ارزهای دیجیتال محبوب با ارزشی بالغ بر 200 میلیارد دلار در بازار ارزهای دیجیتال حضور دارد و به عنوان یک پلتفرم برای ایجاد قراردادهای هوشمند و توسعه اپلیکیشن‌های بلاکچینی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

ریپل (Ripple)

ریپل (Ripple) یک شبکه توزیع شده برای انتقال پول است که اولین بار در سال 2012 توسط رایان فن در سان فرانسیسکو تأسیس شد.
این شبکه با هدف ارائه یک راه حل برای تسریع فرآیند انتقال پول و کاهش هزینه های آن ساخته شد.
ریپل با فعالیت در بیش از ۴۵ کشور دنیا، توانسته است به یکی از بزرگترین پلتفرم های ارز دیجیتال در جهان تبدیل شود و در سال 2018، ارز دیجیتال خود را با نام XRP عرضه کرد. با پیشرفت فناوری بلاکچین، این شبکه به یکی از مهمترین ارزهای دیجیتال دنیا تبدیل شد که تعداد زیادی از شرکت ها و بانک های بزرگ در سراسر جهان از آن استفاده می کنند.
از زمان تأسیس ریپل، این شرکت توانسته است با همکاری شرکت های بزرگ و بانک های مختلف در سراسر جهان، به توسعه یک پلتفرم پولی بین بانکی پیشرفته بپردازد.
این پلتفرم به شرکت ها و بانک ها کمک می کند تا با کاهش هزینه های مربوط به تراکنش های پولی و تسریع فرآیند آن، عملکرد بهتری داشته باشند. همچنین، ریپل توانسته است با توسعه ی ابزارهای متنوع و خدمات مختلف، نقش مهمی را در فرآیند بانکداری و ارائه خدمات مالی در سراسر جهان ایفا کند.
به عنوان مثال، این شرکت ابزارهایی مانند xRapid و xCurrent را توسعه داده است که به شرکت ها و بانک ها در فرآیند تسهیل مبادلات پولی کمک می کند. در نهایت ریپل به عنوان یک شرکت فناوری مالی پیشرو با توجه به توانایی های منحصر به فرد خود، امیدوار است که در آینده بتواند نقش بسیاری در فرآیند بانکداری و ارائه خدمات مالی ایفا کند و بهبودی در این زمینه را به ارمغان آورد.

لایتکوین (Litecoin)

رمزارز لایت کوین (Litecoin) یکی از ارزهای دیجیتالی (کریپتوکارنسی) است که در سال 2011 توسط چارلی لی توسعه داده شد.
این رمزارز از زیرساخت بلاک چین استفاده می‌کند و هدف آن تسهیل، بهبود سرعت و افزایش ضریب اطمینان تراکنش‌های ارزی است.
لایت کوین از الگوریتم Scrypt برای استخراج یا ماینینگ استفاده می‌کند که از پردازنده‌های کامپیوتری ساده‌تری نسبت به الگوریتم معروف بیت کوین (SHA-256) بهره می برد و به افرادی که از کامپیوترهای خانگی استفاده می‌کنند، فرصت استخراج یا ماینینگ بیشتری را می‌دهد. لایت کوین همچنین از نوع سازماندهی و توزیعی مشابه با بیت کوین استفاده می کند و این یعنی عدم وابستگی به نظام مالی مرکزی. بعلاوه، لایت کوین همچنین قابلیت تولید بیشتری نسبت به بیت کوین دارد و از این جهت قابلیت تبدیل به یک ارز دیجیتال پراستفاده را دارد.

تتر (Tether)

تتر (Tether) یکی از رمزارزهای پشتوانه دار (Stablecoin) است که به دلار آمریکا مرتبط شده است.
به عبارت دیگر، هر واحد تتر برابر است با یک دلار آمریکا. این رمزارز به عنوان جایگزینی برای پول واقعی در تراکنش‌های بین‌المللی و تجارت الکترونیکی استفاده می‌شود. تتر بر اساس زیرساخت بلاک‌چین کوین‌ها توسعه داده شده است و همانند بیشتر رمزارزهای دیگر، تحت نظام سازماندهی و توزیعی مشابه با بیت کوین است. برای تضمین پشتوانه دلاری تتر، شرکت صادر کننده تتر از بانک‌های معتبر و مستقر در کشورهای مختلف به عنوان مخازن پشتوانه استفاده می‌کند. همچنین تتر با توجه به محدودیت‌هایی که برای استفاده از پول برای تروریسم، قاچاق کالا و... وجود دارد، به عنوان یک جایگزین مطمئن و قابل قبول برای پول واقعی استفاده می‌شود.

ارزهای دیجیتال را می‌توان بر اساس الگوریتم اجماع آن‌ها به دو دسته مبتنی بر Proof of Work و Proof of Stake تقسیم کرد :

1. اثبات کار (Proof of Work) یا به اختصار POW :

در این الگوریتم، برای استخراج بلوک‌های جدید از محاسبات سختی استفاده می‌شود که باید توسط کامپیوترهای قدرتمند حل شود. معمولاً برای حل مسئله‌های پیچیده، کامپیوترها از توان پردازشی بالایی استفاده می‌کنند. بیتکوین، اتریوم و لایتکوین به عنوان مثال‌هایی از ارزهای دیجیتال بر پایه pow هستند.

این روش اجماع دقیقا به چه شکل کار میکند؟

الگوریتم اثبات کار یا Proof of Work (POW) یک روش اثبات اعتبار است که در بسیاری از ارزهای دیجیتال استفاده می‌شود. در این الگوریتم، برای ایجاد بلوک‌های جدید در بلاکچین، ماینرها باید مسئله‌ای پیچیده را حل کنند. این مسئله به صورت محاسبه به ماینرها ارائه می‌شود و ماینرها باید با استفاده از قدرت پردازشی کامپیوترهای خود، آن را حل کنند. همچنین برای حل این مسئله، ماینرها باید بر اساس هش‌های قبلی اثبات کنند که تلاش و مصرف انرژی لازم برای حل مسئله را انجام داده‌اند. از آنجایی که حل این مسئله نیاز به قدرت پردازشی بالا و مصرف انرژی دارد، برای انجام فعالیت‌های ماینینگ، ماینرها به تجهیزات قدرتمند و برق ارزان نیاز دارند. این باعث شده است که فعالیت‌های ماینینگ در برخی از کشورها به دلیل برق ارزان و تجهیزات قدرتمند، انجام شود. بسیاری از کشورها به دلیل قیمت بالای برق و تجهیزات، برای ماینینگ مناسب نیستند. در کل، الگوریتم اثبات کار باعث مصرف انرژی بالا و هزینه‌های زیادی برای فعالیت‌های ماینینگ می‌شود و برای برخی افراد و سازمان‌ها، قابلیت دسترسی و فعالیت در بلاکچین را کاهش می‌دهد و محدودیت هایی ایجاد میکند.

2. اثبات سهام (Proof of Stake) یا به اختصار POS :

در این الگوریتم نسبت به POW به جای اجرای محاسبات پیچیده معیار دیگری به نام “سهام” (stakes) برای تولید بلوک‌های جدید به کار می‌رود. این سهام توسط افرادی که رمزارز را در اختیار دارند، خریداری می‌شوند و در قالب وجه‌نامه مشخص می‌ گردند. افرادی که بیشترین سهام را دارند بیشترین احتمال تولید بلوک را دارا هستند. نمونه‌هایی از ارزهای دیجیتال بر پایه POS عبارتند از کاردانو، تتر و آلگوران.

این روش اجماع دقیقا به چه شکل کار میکند؟

در الگوریتم اثبات سهام (POS)، به جای محاسبه یک پازل سخت برای ایجاد یک بلاک جدید، شخصی که می‌خواهد یک بلاک جدید ایجاد کند باید مقداری از ارز دیجیتال خود را به عنوان سهم در شبکه بلاک چین قرار دهد. به این عملیات، staking گفته می‌شود. در POS، معیاری برای انتخاب بلاک هایی که باید به زنجیره اضافه شوند، وجود دارد. در اینجا، شخصی که بیشترین سهم را دارد، شانس بیشتری برای انتخاب یک بلاک جدید دارد. به عنوان مثال، اگر فردی 50% ارز دیجیتال را در اختیار داشته باشد، شانس بیشتری برای ایجاد بلاک جدید دارد. در POS، هرچه سهم فرد در شبکه بیشتر باشد، شانس بیشتری برای ایجاد بلاک جدید و کسب مزیت در این فرایند دارد. این به این معنی است که برخلاف POW که به طور گسترده ای از توان محاسباتی استفاده می کند، POS بر اساس سهم مالی افراد در شبکه بلاک چین عمل می کند.

در ابتدای متن به انواع معاملات رمزارز یا کریپتوکارنسی ها اشاره شد.
در سایر گام ها با انواع این بازارها و معاملات تا حد زیادی آشنا شدید. اما سوالی که ممکن است برای شما بوجود بیاید این است که برای انجام معاملات در بازار ارزهای دیجیتال باید به کدام صرافی ها یا کارگزاری ها مراجعه کنیم؟

برای پاسخ به این سوال، پیشنهاد میکنیم به گام ششم از مسیر گام‌های آموزشی سایت مراجعه کنید. در آن گام، به بررسی دقیق خدمات و امکانات انواع صرافی ها و کارگزاری‌هایی که به ایرانیان خدمات ارایه می‌دهند، پرداخته ایم. در گام ششم، شما می‌توانید به سادگی صرافی و کارگزاری‌های مورد نظر را بررسی و مقایسه کنید و با ارزیابی شرایط و معیارهای مورد نظر، می‌توانید به یک انتخاب صحیح و دقیق برای انجام معاملات در بازار ارزهای دیجیتال دست یابید.

انواع روش های نگهداری ارز های دیجیتالی

ارزهای دیجیتال مانند بیت کوین، اتریوم، ریپل و… به صورت آنلاین و از طریق تکنولوژی بلاکچین ذخیره می‌شوند. نگهداری این ارزها درواقع به معنی نگهداری کلیدهای خصوصی ارز دیجیتال است.
برای نگهداری ارزهای دیجیتال می‌توانید از روش‌های زیر استفاده کنید :

1. کیف پول نرم افزاری :

کیف پول نرم‌افزاری یا Software Wallet، یک برنامه برای کامپیوتر یا موبایل شماست که به شما این امکان را می‌دهد که ارزهای دیجیتالی خود را درون آن ذخیره کنید و به راحتی با آن‌ها تراکنش داشته باشید. این نوع کیف پول با استفاده از یک کلید عمومی و خصوصی به شما اجازه می‌دهد تا تراکنش‌های خود را امضا کرده و از ارز دیجیتال خود استفاده کنید. بیشتر کیف پول‌های نرم‌افزاری به صورت رایگان در دسترس هستند و برای دسترسی به آن‌ها نیازی به خرید و نصب یک دستگاه فیزیکی ندارید.
همچنین، این نوع کیف پول‌ها قابلیت دسترسی آسان و سریع به ارزهای دیجیتال را ارائه می‌دهند و در همه جا و همه زمان قابل استفاده هستند.
با این حال، کیف پول‌های نرم‌افزاری، به دلیل ارتباط آن‌ها با اینترنت، نسبت به کیف پول های سخت افزاری در برابر حملات سایبری و ویروس ها آسیب پذیرتر هستند.
بنابراین، باید از نسخه‌های به‌روز و امن این نرم‌افزارها استفاده کنید و به رعایت اصول امنیتی برای استفاده از کیف پول توجه کنید.

2. کیف پول های سخت افزاری :

کیف پول‌های سخت‌افزاری، یکی از انواع کیف پول‌های ارز دیجیتال هستند که به عنوان یک دستگاه فیزیکی عمل می‌کنند و در آن می‌توانید ارزهای دیجیتال خود را ذخیره کنید.
این دستگاه‌ها به صورت آفلاین عمل کرده و در برابر حملات سایبری، ویروس‌ها و هکرها مقاومت بیشتری دارند. کیف پول‌های سخت‌افزاری اغلب دارای یک نمایشگر کوچک هستند و معمولاً با استفاده از یک کابل USB به کامپیوتر یا دستگاه هوشمند شما متصل می‌شوند. برخی از این دستگاه‌ها دارای دکمه‌های فیزیکی هستند که برای تأیید تراکنش‌ها و وارد کردن پین کد مورد استفاده قرار می‌گیرند. کیف پول‌های سخت‌افزاری به دلیل داشتن امنیت بالاتر، از طرف بسیاری از کاربران ارز دیجیتال انتخاب می‌شوند. با این حال، این نوع کیف پول‌ها معمولاً گرانتر از سایر کیف پول‌ها هستند و به عنوان یک دستگاه فیزیکی، باید در نگهداری و حمل‌ونقل آن‌ها به دقت اقدام کنید.

معامله ارزهای دیجیتال در صرافی ها و بروکر های فارکس

معامله ارزهای دیجیتال یکی از محبوب ترین روش های سرمایه گذاری در سال های اخیر است. در این روش، معامله گران سعی می کنند از نوسانات قیمت ارزهای دیجیتال سود کسب کنند.

برای معامله ارزهای دیجیتال، می توان از دو نوع پلتفرم استفاده کرد: صرافی های ارز دیجیتال و بروکر های فارکس.

صرافی های ارز دیجیتال

صرافی های ارز دیجیتال پلتفرم هایی هستند که به کاربران امکان خرید، فروش و نگهداری ارزهای دیجیتال را می دهند. این صرافی ها معمولاً انواع مختلفی از ارزهای دیجیتال را برای معامله ارائه می دهند و کارمزدهای نسبتاً پایینی دارند.

در صرافی های ارز دیجیتال، می توان ارزهای دیجیتال را به دو صورت اسپات و فیوچرز معامله کرد.

• معاملات اسپات در زمان واقعی انجام می شوند و معامله گر در واقع مالک ارز دیجیتال می شود.
• معاملات فیوچرز برای آینده انجام می شوند و معامله گر در واقع قراردادی برای خرید یا فروش ارز دیجیتال در آینده می بندد.

بروکر های فارکس

بروکرهای فارکس پلتفرم هایی هستند که به کاربران امکان خرید و فروش ارزهای فیات و سایر دارایی ها، از جمله ارزهای دیجیتال را می دهند. این بروکرها معمولاً انواع مختلفی از ارزهای دیجیتال را برای معامله ارائه می دهند، اما کارمزدهای نسبتاً بالایی دارند.

در بروکرهای فارکس، ارزهای دیجیتال معمولاً به صورت CFD معامله می شوند. CFD مخفف Contract for Difference است و یک قرارداد بین دو طرف است که در آن یکی طرف در ازای پرداخت مبلغی به طرف دیگر، اختلاف قیمت بین دو دارایی در دو زمان مختلف را پرداخت می کند.

در معاملات CFD، معامله گر مالک ارز دیجیتال نمی شود، بلکه فقط از نوسانات قیمت آن سود یا زیان می برد.

تفاوت معامله ارزهای دیجیتال در صرافی ها و بروکر های فارکس

تفاوت اصلی بین معامله ارزهای دیجیتال در صرافی ها و بروکر های فارکس در این است که در صرافی ها، معامله گر مالک ارز دیجیتال می شود، اما در بروکر های فارکس، معامله گر مالک ارز دیجیتال نمی شود.

این تفاوت مزایا و معایب خاص خود را دارد.

مزایا و معایب معامله ارزهای دیجیتال در صرافی ها

مزایا:

• مالک ارز دیجیتال می شوید
• کارمزدهای نسبتاً پایین
• دسترسی به طیف وسیعی از ارزهای دیجیتال

معایب:

• ممکن است امنیت کمتری داشته باشند
• ممکن است امکانات معاملاتی کمتری داشته باشند

مزایا و معایب معامله ارزهای دیجیتال در بروکر های فارکس

مزایا:

• امنیت بیشتر
• امکانات معاملاتی بیشتر

معایب:

• کارمزدهای نسبتاً بالا
• معامله گر مالک ارز دیجیتال نمی شود

نتیجه گیری

انتخاب بین معامله ارزهای دیجیتال در صرافی ها و بروکر های فارکس به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله میزان تجربه معامله گر، میزان ریسک پذیری معامله گر و اهداف سرمایه گذاری معامله گر.

صرافی ها گزینه مناسبی برای معامله گران تازه کار و معامله گرانی هستند که به دنبال کارمزدهای پایین و دسترسی به طیف وسیعی از ارزهای دیجیتال هستند.

بروکرهای فارکس گزینه مناسبی برای معامله گران باتجربه و معامله گرانی هستند که به دنبال امنیت بیشتر و امکانات معاملاتی بیشتر هستند.